قبل از درک اصل کار ترمز الکترومغناطیسی، باید ترمز را بشناسیم. ترمز را می توان به ترمز مکانیکی، ترمز پنوماتیک، ترمز هیدرولیک، ترمز برقی و ترمز دستی با توجه به اجزای محرک (دسته ها) تقسیم کرد. ترمز معمولی به ترمز اصطکاکی و ترمز غیراصطکاکی تقسیم می شود. ترمز اصطکاکی به ترمز بلوک نگهدارنده خارجی، ترمز کفشی در حال گسترش داخلی، ترمز باند و ترمز دیسکی تقسیم می شود. ترمز بدون اصطکاک به ترمز پودر مغناطیسی، ترمز جریان گردابی مغناطیسی و ترمز جریان گردابی آب تقسیم می شود. ترمز ذکر شده در این مقاله عمدتاً به ترمز فشار فنری با افت قدرت اشاره دارد. نام های زیادی در این صنعت وجود دارد، مانند ترمز، ترمز خاموش، ترمز نگهدارنده، ترمز موتور، ترمز و غیره.
در حال حاضر از ترمز الکترومغناطیسی در صنایع بالابر، لیفتراک، صنعت ساختمان، صنعت سروو، موتور دنده کاهنده، صنعت آسانسور و غیره استفاده می شود. روش کلی نصب به این صورت است که ترمز را در دم یا وسط موتور از طریق پیچ های مخصوص نصب روی ترمز. هنگامی که جریانی از سیم پیچ مغناطیسی ترمز الکترومغناطیسی عبور می کند، نیروی الکترومغناطیسی صفحه متحرک را می کشد تا دیسک ترمز آزاد شود. در این زمان، شفت انتقال با دیسک ترمز به طور عادی کار می کند یا شروع به کار می کند. هنگامی که جریان ترمز الکترومغناطیسی قطع می شود، لنت متحرک جدا می شود و لنت ترمز را فشرده می کند، گشتاور اصطکاک بین دیسک ترمز و لنت ترمز و صفحه فلنج تولید می شود و از شفت انتقال برای توقف سریع استفاده می شود. .